Laatste nieuws

Daar zaten we dan. Zondagochtend kwart over acht met een pannenkoek voor onze neus in de keuken van Yael en Michel. Voor hen was het inmiddels een traditie om voor elke  loop pannenkoeken te eten, maar voor Betty en mij was het nieuw.

Na twee pannenkoeken en een kop koffie gingen we op weg naar Den Helder voor de Halve van Texel. Pakweg een half jaar geleden hadden we ons al voor deze halve marathon opgegeven en nu was het dan toch zover. Hans en Melissa zouden ook mee, maar zijn jammer genoeg om blessure-technische redenen afgehaakt. Henk, op de valreep nog een startnummer geregeld, voegde zich in Den Helder bij ons.

Om een uur of twaalf werden we met z’n allen de boot ingedreven en liep het autodeck vol met enthousiaste lopers. In zo’n holle ruimte leek het wel een kippenhok en daarnaast deed ook het dweilorkest nog een lawaaierige duit in het zakje. Maar na een korte overtocht van 20 minuten ging het luik open en kon de halve marathon van start vanaf de boot. Dat was wel een bijzondere ervaring.

In de eerste kilometers veel lopers dicht op elkaar en over niet al te brede wegen. Michel (alias Hans) was al snel de voorste van ons groepje. Haas Henk (alias Jan) met Betty en Yael liepen daar een eindje achter. Voor mij gingen ze te snel van start en na mijn gebruikelijke plasje waren ze al bijna uit zicht. Ik besloot mijn eigen tempo te gaan lopen en dan maar kijken of ik ze nog weer in beeld kon krijgen. Maar ze liepen de halve marathon van hun leven met een pr (Betty 1:45 en Yael 1:47) of bijna-pr (Michel 1:34). Pas na de finish zag ik ze weer.

Ondertussen heb ik wel genoten van de tocht met eerst een stukje tegen de wind in en daarna over het strand met een prettige wind in de rug. En tenslotte via de duinen en over zandpaadjes door het bos naar de finish in het feestelijke Den Burg. En dat allemaal onder een heerlijk zonnetje. En alhoewel ik niet helemaal fit was en last had van de 80-20 regel (de eerste 80% lekker lopen en de laatste 20% zwaar afzien) was ik best tevreden met mijn 1:53. Bovendien heb ik nu op elk Nederlands Waddeneiland aan een officieel loopje meegedaan. Kan ik in gedachten weer afvinken…

Betty en Henk liepen aansluitend nog 7 km extra, want in training voor een marathon. We hebben op ze gewacht op een terrasje lekker in de zon. Na nog een drankje en een hapje werd met een vermoeid maar tevreden gevoel aan de terugreis begonnen. Om zeven uur waren we weer in Groningen. Het was een hele mooie loop en een gezellige dag. We vonden allemaal dat het een aanrader is om eens een keer te lopen.

Groet, Benno

10×10 km estafette: Mieke, Betty, Arlette, Rasmus, Arjan, Betty, Erik, Hilma, Hans, Henk

1x 50 km: Jos

Om 8.00 stappen we in een goed volgeladen auto (partytent, koelbox, tafel, stoeltjes enz.) op weg naar Winschoten. Daar treffen we Jos en Hans. Snel wordt ons kamp opgezet en  om 9.15 kan Jos al van start voor de 50 km. Het is al zonnig en aardig warm.                           

             

Met de Jos-Alert (ontwikkeld door Erik) wordt Jos tijdig voorzien van een nieuw flesje sportdrank. Om 9.30 start de 10×10 km en Mieke mag de spits afbijten. Hierna gevolgd door Betty, Arlette, Rasmus, Arjan, Betty, Erik, Hilma, Hans en als hekkensluiter Henk. Gezien de hoge temperaturen heeft iedereen zijn/haar finishtijd wat omhoog bijgesteld. Maar wonderlijk genoeg blijven we onder ons schema lopen. De wisselingen doen we goed, elke starter staat op tijd klaar in het wisselvak als de voorgaande loper finisht. De starter moet aangetikt worden en kan dan van start. Het parcours gaat de eerste 5 km door het park met veel schaduw. Daarna wordt het een ander verhaal.

               

Elke ronde wordt het warmer, zonniger maar ook  gezelliger. Er is veel publiek en zoals voorspeld maakt Winschoten er inderdaad een feestje van. Veel straten zijn versierd, er is ook veel muziek, veel publiek en barbecues worden  geplaatst en aangezet. I.v.m. de hoge temperatuur heeft de organisatie het publiek gevraagd om extra waterposten te maken. Daar is flink gehoor aan gegeven: er zijn veel koud waterdouches, watersponzen, waterpistolen  en bekertjes water langs de kant van de weg. Vooral voor de kinderen een feestje.

             

De meeste sproeiers vroegen ook eerst of je belang had bij een douche, wat ik persoonlijk wel heel attent vond. De ervaring leert gaandeweg ook dat je na een aantal douches de kans loopt te “soppen” in je schoenen , wat weer blaarvorming kan geven en dat loopt toch wel iets minder fijn. Terwijl Jos in de middag zijn 50 km volbrengt (!!) en Hans hem nog support in zijn laatste 10 km, arriveert Debby ondertussen in de middag om ons aan te moedigen en gaat de estafette onverminderd door.

             

De omroeper blijft ons ook steeds waarschuwen dat we als loper toch vooral rekening moeten houden met de temperatuur van 29 graden: “Pas je snelheid aan, las drinkpauzes in” ……, kortom let goed op jezelf! en dat nemen we ter harte. We zijn dan ook aan het eind van de rit niet alleen nat van zweet maar ook kletsnat van de douches. We lopen, ondanks de hitte, goed en Henk kan de estafette afsluiten in de (meegebrachte) confettiregen.

             

Al met al zijn we heel tevreden met onze prestatie op deze  warme dag. Er is jammer genoeg geen groepsfoto gemaakt, dat heeft mogelijk te maken met het feit dat we in groepjes aankwamen/ weggingen en ook goed moesten opletten om op tijd in het wisselvak te staan.

Als loopgroep zijn we, gezond en wel en zonder problemen, geëindigd in een tijd van 08.39.57, met een algemene positie 32 van 152 en ATL 23 van de 58. We zijn hier heel tevreden mee en zijn van mening dat het een warme, maar gezellige dag en Run was.

De organisatie van de Run had het prima  geregeld evenals onze eigen organisatoren (waarvoor dank). Het is zeker voor herhaling vatbaar. Wellicht volgend jaar 2 teams?!

Betty en Hilma

Afgelopen zaterdag was het weer zover. De inmiddels traditionele KaFieRun stond op het programma, een mooi evenement met kanoën, fietsen en hardlopen. Geruchten gingen dat het de 10e keer was, maar dat wisten we niet helemaal zeker. Wel zeker was, net als in andere jaren, dat we er prachtig weer bij hadden.

We verzamelden bij het picknickbankje naast de startstreep van het 4-Mijlparcours. Bijna allemaal hadden we gehoor gegeven aan de oproep om het oranje loopgroep-shirtje  te dragen. Ik wist niet dat er zo veel verschillende varianten van waren.

Janko was de wedstrijdleider van dienst en maakte de teamindeling bekend. Op basis van lootjes waren er maar liefst elf teams gevormd die gingen strijden om de “5 seconden roem”. We vertrokken vervolgens in oranje optocht naar het strandje van het Zilvermeer waar de kano’s al klaarlagen. Henk ging ons nog één keer de regels uitleggen: we moesten allemaal eerst kanoën, dan fietsen en daarna hardlopen. En dat twee keer. En in estafettevorm.

We konden er aan beginnen. Eerst mochten de nummers 1 van elk team in de kano. Bij het instappen sloegen er al een paar om en dat leverde natte pakken en hilariteit op. Maar uiteindelijk waren alle kano’s onderweg. Ook de kano waar langzaam maar zeker de lucht uit liep…

Al vrij snel werd duidelijk dat regels ook maar richtlijnen zijn. Zo bleek het kano-keerpunt vaak net iets te ver weg. En estafette blijft voor velen een lastig begrip, zeker zonder stokje. Maar de pret werd er niet minder om.

De gefinishte kanoërs mochten gaan fietsen en daarna hardlopen. De nummers 2 van de teams konden in de kano en als deze terug waren om te gaan fietsen, mochten ook de nummers 3 er aan beginnen. En daarna allemaal nog een keer.

De fietsen lagen bij elkaar op het wisselveldje en je kon er willekeurig eentje kiezen uit het gevarieerde aanbod. Eenmaal op de fiets was het, rekening houdend met andere weggebruikers, zo hard mogelijk trappen en vier keer linksaf slaan. Het hardlooprondje was vijf keer rechtsaf, waarbij de eerste rechtsaf een beetje verscholen lag en een paar lopers er voorbijliepen. Heel sportief werden ze door andere lopers teruggeroepen.

Bij elke wisseling van onderdeel moesten we ons melden bij Janko. Hij noteerde alles zo zorgvuldig mogelijk, maar het leek mij gezien de hectiek wel een hele grote uitdaging om dat alles goed bij te houden.

Een belangrijk onderdeel van de KaFieRun is het maken van een originele teamfoto. Je zou denken dat na tien jaar alles wel zo’n beetje is verzonnen, maar toch zitten er elk jaar weer vindingrijke plaatjes bij.

Nadat iedereen was gefinisht, brak het laatste deel van de ochtend aan: koffie en taart. Er blijken uitmuntende taartenbakkers bij de loopgroep te zitten! Tussendoor werden de prijswinnaars ook nog bekendgemaakt. Het winnende team “Net boven het maaiveld” (what’s in a name) werd beloond met drie doosjes gelletjes en een groots applaus van alle deelnemers.

 

Er komen nog meer foto’s (dankzij Robert) op de website.

Al met al was het weer een perfect losjes georganiseerde en mooie afsluiter voor de zomervakantie. Maarrr … deze loopgroep heeft geen zomervakantie en gaat altijd door. Dus tot woensdag op de training!