Daar zaten we dan. Zondagochtend kwart over acht met een pannenkoek voor onze neus in de keuken van Yael en Michel. Voor hen was het inmiddels een traditie om voor elke loop pannenkoeken te eten, maar voor Betty en mij was het nieuw.
Na twee pannenkoeken en een kop koffie gingen we op weg naar Den Helder voor de Halve van Texel. Pakweg een half jaar geleden hadden we ons al voor deze halve marathon opgegeven en nu was het dan toch zover. Hans en Melissa zouden ook mee, maar zijn jammer genoeg om blessure-technische redenen afgehaakt. Henk, op de valreep nog een startnummer geregeld, voegde zich in Den Helder bij ons.
Om een uur of twaalf werden we met z’n allen de boot ingedreven en liep het autodeck vol met enthousiaste lopers. In zo’n holle ruimte leek het wel een kippenhok en daarnaast deed ook het dweilorkest nog een lawaaierige duit in het zakje. Maar na een korte overtocht van 20 minuten ging het luik open en kon de halve marathon van start vanaf de boot. Dat was wel een bijzondere ervaring.
In de eerste kilometers veel lopers dicht op elkaar en over niet al te brede wegen. Michel (alias Hans) was al snel de voorste van ons groepje. Haas Henk (alias Jan) met Betty en Yael liepen daar een eindje achter. Voor mij gingen ze te snel van start en na mijn gebruikelijke plasje waren ze al bijna uit zicht. Ik besloot mijn eigen tempo te gaan lopen en dan maar kijken of ik ze nog weer in beeld kon krijgen. Maar ze liepen de halve marathon van hun leven met een pr (Betty 1:45 en Yael 1:47) of bijna-pr (Michel 1:34). Pas na de finish zag ik ze weer.
Ondertussen heb ik wel genoten van de tocht met eerst een stukje tegen de wind in en daarna over het strand met een prettige wind in de rug. En tenslotte via de duinen en over zandpaadjes door het bos naar de finish in het feestelijke Den Burg. En dat allemaal onder een heerlijk zonnetje. En alhoewel ik niet helemaal fit was en last had van de 80-20 regel (de eerste 80% lekker lopen en de laatste 20% zwaar afzien) was ik best tevreden met mijn 1:53. Bovendien heb ik nu op elk Nederlands Waddeneiland aan een officieel loopje meegedaan. Kan ik in gedachten weer afvinken…
Betty en Henk liepen aansluitend nog 7 km extra, want in training voor een marathon. We hebben op ze gewacht op een terrasje lekker in de zon. Na nog een drankje en een hapje werd met een vermoeid maar tevreden gevoel aan de terugreis begonnen. Om zeven uur waren we weer in Groningen. Het was een hele mooie loop en een gezellige dag. We vonden allemaal dat het een aanrader is om eens een keer te lopen.
Groet, Benno