Laatste nieuws

Vorig jaar deed er één team van de Loopgroep Groningen mee, dit jaar stonden maar liefst drie teams aan de start van de 10 x 10 kilometer estafetteloop tijdens de Run van Winschoten. Na een lange en licht dwingende (euh nee… zeer enthousiaste) wervingscampagne gingen we dus met dertig leden van de LGG richting Winschoten. Twee mensen konden op de valreep helaas niet aanwezig zijn, maar dat werd moeiteloos opgevangen. Jos en Betty hadden er geen enkele moeite mee om twee keer te lopen. Waarschijnlijk hadden ze er vooraf al een beetje op gerekend en zeker op gehoopt.

De voorbereidingen waren voortreffelijk geweest en aan werkelijk alles was gedacht, zoals tafeltjes, stoelen, partytenten, eten, drinken (koffie!). De drie teamcaptains Erik, Jos en Vincent hadden de zaakjes ook keurig voor elkaar, zodat we allemaal wisten hoe laat we ongeveer moesten starten, dat we het startnummer op tijd hadden opgespeld en dat we de doorgeefchip tijdig aan de schoen hadden vastgemaakt.

Om half tien ging de estafetteloop los met de eerste lopers (voor onze teams stonden Ian, Arlette en Robert aan de start) voor het rondje van 10 kilometer. Na het rondje moesten de volgende lopers, deze stonden aan de andere kant van een hek, aangetikt worden voordat ze mochten vertrekken. Dat aantikken ging niet altijd even goed en sommigen knalden met volle vaart tegen dat hek aan. Maar de jury was coulant en het hek stevig.

                                                                     

Dus 10 rondjes met een redelijk eenvoudige routine per team. Met twee doorgeefchips in omloop was het chip aannemen van de loper die voor de net gestarte loper was gefinished, op tijd in het startvak staan, aangetikt worden, zo hard mogelijk 10 kilometer lopen, de volgende loper aantikken en de chip doorgeven aan degene die daarna start. Wij bleken over drie geoliede teams te beschikken. Iedereen was op tijd aanwezig in Winschoten en stond op tijd in het startvak.

Ook het hardlopen ging erg goed, met een groot aantal persoonlijke records! Het was er prachtig weer voor en het parcours was snel en mooi om te lopen. Bovendien bleek dit voor Winschoten het evenement van het jaar te zijn. Werkelijk overal langs de route waren mensen om ons aan te moedigen en stonden tafels met bekertjes water voor ons klaar. Hele loungesets waren naar de kant van de weg gesleept en uit vele boxen klonk muziek. Vanaf een uur of twaalf werden de eerste flesjes bier opengetrokken en begonnen de barbecues te roken. Vermoedelijk bleef het nog lang onrustig in Winschoten…

Maar de estafette ging gewoon door en de lopers liepen hun rondje. Om een uur of zes waren de laatste lopers van onze teams (Henk, Marike en Debby) binnen. Van de 180 deelnemende teams eindigden wij op de 28^ste, 69^ste en 72^ste plaats. Een hele mooie prestatie en daar mogen we best trots op zijn!

Daarna was het snel inpakken en wegwezen, want er moest nog worden gefeest! ’s Avonds werd het 20-jarig bestaan van de loopgroep gevierd met een erg geslaagde avond in het teken van de 3 B’s: Barbecue, Bier en Bingo.

Al met al was het een hele mooie dag en alles perfect georganiseerd. Dank daarvoor!

Debby en Erik deden op 20-21 juli mee aan de Kardingebultra. De ‘achtertoenultra’ van Groningen. Samen liepen ze 26 ronden van 6,6 km. Daarom een verslag in de 26 letters van het alfabet. 

A. Ruim 50 mijl Afzien en 24 uur doorgaan op de Adrenaline.

B. Ieder rondje als toetje over de Bult, met Blaren onder de voeten.

C. Daarna een uurtje Chillen bij de Caravan.

D. Wij deden mee als Duo en liepen daarom elk Dertien ronden.

E. Expeditie Grunn kwam ook nog langs.

F. We hadden vaak gezelschap van persoonlijke begeleiders op de Fiets. Fantastisch!

G. Geloof het of niet, het was eigenlijk best Genieten.

H. Supersupport van Henk tijdens een groot deel van de run. Helaas voor Hans zat het avontuur er als individuele loper al na 5 ronden al op.

I. Wij danken Iedereen voor de Intense aanmoedigingen in de app.

J. En het Juichen langs de kant. Dat gaf meer energie dan een Gelletje.

K. Onvergetelijk waren de Klaphekjes (4 per ronde) en de Koeien op het pad.

L. Tsja, het was Lopen, lopen, lopen.

M. Oud-lid Maarten legde de volledige 100 Mijl in zijn eentje af, en haalde met nog 5 andere individuele deelnemers en 2 duo’s de finish!

N. Een Nachtje doorhalen op winegums, en bouillon. Op maandag Nagenieten met alle appjes, foto’s en filmpjes.

O. 13 keer de bult Overwinnen. ’s Nachts was het Oppassen om niet uit te glijden over de slakken…

P. Het Parcours (‘man met vuist’ 😉) was afwisselend en eigenlijk nooit saai, zelfs niet na 13 keer.

Q. De bult wandelend omhoog om de Quadriceps te sparen.

R. In de laatste Ronde eindelijk verkoelende Regen.

S. Onze teamnaam was Speltpannenkoekjes, want die zijn goed voor de Spijsvertering.  

T. Na de finish een kregen we een uniek Tegeltje.

U. Ieder Uur een nieuwe start, waarbij we elkaar steeds afwisselden. Het eerste en laatste rondje liepen we samen.

V. De Volle maan was ’s nachts vaak achter de wolken, dus de Verlichting van het hoofdlampje was zeker niet overbodig.

W. Oef wat was het Warm!

X. Daardoor geen puf meer voor de X. 

Y. Een verkoelend IJsje was daarom ook erg fijn.

Z. Het mooist waren de uren rond Zonsopkomst. De vogeltjes gingen Zingen en de witte wieven hingen boven Kardinge.

We hadden allemaal al eens een marathon gelopen, dus we wisten wel waaraan we zouden beginnen. Bovendien leek Stockholm ons een mooie stad om eens te bezoeken. We, dat zijn Yael, Miriam, Melissa, Elza, Cees en Benno. Begin januari hadden we ons opgegeven en eindelijk was het dan zover.

Dag voor de marathon

Na een reisdag en nacht wennen aan het bed in onze “Villa Kakelbont” konden we de startnummers ophalen en tegelijkertijd de route naar het startgebied verkennen. Een uurtje reistijd bracht ons naar het Stockholm Stadion, waar we zouden finishen. Op het enorme veld daarnaast moesten we zijn. Met eenmaal de startnummers in ons bezit, begon het bij ons ook echt te leven: we gaan een marathon lopen!

Inmiddels waren Yael’s Michel en hun zoon Sam (de laatste was voor haar een grote verrassing) in Stockholm aangekomen om ons te supporten en na de begroeting op een terras en een korte rondwandeling gingen we weer terug naar onze villa.

De voorbereidingen voor de strijd de volgende dag gingen beginnen. Alhoewel de weerapps voortdurend tegenstrijdige informatie gaven leek het erop dat het warm zou worden, dus we waren al de hele tijd aan het hydrateren. Codewoord: Elektrolyten! Nog een laatste pastamaaltijd. Loopkleren klaarleggen. Startnummer opspelden. Wat moet er mee aan gelletjes, reepjes, water of wat dan ook. De spanning neemt toe…

Laatste voorbereidingen

In de korte nacht (sowieso, want het is om 3 uur al weer licht) heeft iedereen toch min of meer geslapen. Het ontbijt is het laatste ritueel en voor elk van ons anders: pannenkoekjes met fruit, yoghurt met banaan, kwark, thee, koffie, whatever it takes. Nog wat eten mee voordat we gaan starten. En dan op weg. In de metro stappen er op elk station een paar lopers in. In de trein voor het laatste stukje zitten en staan bijna alleen maar lopers.

Naar de kledingafgifte. Eerst een Dixi. De zon breekt door, verder wachten in de schaduw. Wat drinken, half banaantje. Nog maar eens een Dixi (niet alleen Benno). Dan op naar het startvak samen met bijna 20.000 andere lopers. Miriam, Melissa en Cees starten in een ander vak dan Yael, Elza en Benno. We gaan uit elkaar met nog een laatste hug, veel succes en tot na de finish!

De Marathon

Een paar minuten voor twaalf, 27^o C, brandende zon. Een zangeres met een krachtige gouden stem zingt het Zweedse volkslied en om ons heen wordt massaal meegezongen. Kippenvel. En dan klinkt het startschot. Na nog 5 minuten wandelen en een laatste Dixi-bezoek (Benno) kunnen we er eindelijk aan beginnen. De eerste paar kilometers gaan lekker. Het loopgroepshirt (‘héé Groningen!’) leidt tot enkele korte gesprekken onderweg. Het is warm, dus rustig aan. Drinken! De eerste twee waterposten zijn chaotisch, druk en met gebrek aan water. De eigen flesjes brengen redding. Daarna gaat het beter bij de posten onderweg.

Het lopen zelf werd steeds zwaarder. Overal heel veel publiek en allemaal riepen ze ‘heja heja’. Iets voorbij 10 km stonden Michel en Sam ons aan te moedigen, ook dat geeft weer even een stimulans.

Na pakweg 15 km was er bij de meesten van ons het beste er wel van af. Yael had al last van beginnende kramp, Cees pauzeerde een tijdje bij elke drinkpost, Miriam en Melissa hadden veel steun aan elkaar, Benno was al stukjes aan het wandelen en Elza liep in een rustig tempo gestaag door. En zo ging het verder… eindelijk op de helft, jemig, nog maar op de helft! Nog zo’n stuk lijden.

Elza voorop. Yael een eindje daarachter. Ha, daar staan Michel en Sam met warme bouillon! Cees kwam Benno achterop, even bijgepraat bij een drinkpost. Melissa en Miriam kwamen Benno achterop. Een kleine kilometer samen opgelopen. Inmiddels bij kilometer 32. Nog ‘maar’ tien!!

Om de 3 kilometer een drinkpost met water (ook over het hoofd en in de pet), red bull, sportdrank, augurken in zout, bananen, appel, gelletjes. Doe maar, neem maar, allemaal om de finish te kunnen halen. Douches onderweg. En langs de hele route honderden lieve toeschouwers met plantenspuiten, waterpistolen, tuinslangen en tuinsproeiers, met ijsblokjes voor in de nek of onder het shirt. Hartverwarmend en we hebben er allemaal dankbaar gebruik van gemaakt.

Om ons heen werd het slagveld steeds groter, de duizenden lopers liepen of strompelden verder. We zagen lopers vlak voor onze neus plotseling stoppen, we zagen lopers overgeven, we zagen ze omvallen, langs de kant liggen, soms aan het infuus, op brancards en we zagen ambulances heen en weer rijden met zwaailichten aan. Al met al geen prettig gezicht. Maar wij hebben verder geen grote risico’s genomen en konden redelijk ongeschonden het stadion binnen lopen. Een magisch moment, een vol stadion, een juichende menigte.

Elza moest net voor de laatste bocht nog even de kramp uit de kuiten rekken en dan met kippenvel en traantjes over de finish. Allemaal hadden we heel veel last van de warmte, de een wat meer dan de ander, maar we hebben het gehaald!!!

Na de marathon

Onder een boom in het gras kwamen we elkaar weer tegen en begonnen we de verhalen van onderweg uit te wisselen. We hadden allemaal ongeveer dezelfde meegemaakt en gezien. We waren trots op onze prestaties, maar jammer genoeg ontbrak het euforische gevoel. Daarvoor was het te zwaar geweest. Ook bij de EHBO (daar hadden we goed zicht op) werd het steeds voller. Zelfs op de terugweg in de metro gingen er nog deelnemers braken of vielen flauw.

Maar eenmaal bij het huis hielpen een douche, een eventuele duik in het zwembad, pizza, bier en wijn ons weer op de been en werd het nog een gezellige avond!

De volgende dagen

Tijdens het ontbijt buiten (nu vonden we het lekker in het zonnetje) werd de schade opgenomen: Melissa, Elza en Benno waren nog wel ‘een beetje moe’, Miriam had twee pijnlijke grote tenen (blauwe nagels), Yael hevige spierpijn in de bovenbenen en Cees een stijve knie. Verder viel het wel mee. Stilzitten is geen optie, dus we hebben de dagen daarna goed besteed met o.a. een stadswandeling door het oude centrum, een bezoek aan het ABBA-museum (waar Yael, Elza en vooral Miriam helemaal losgingen) en een dagje fietsen. Ook de terrassen werden niet overgeslagen, want het bleef maar warm en zonnig!

Wat rest is de herinnering aan een heel gezellige week met fijne groep. Iedereen was zichzelf en alles ging vanzelf. Wat ons betreft had het niet zo’n “horrormarathon” hoeven te worden, maar toch kijken we er met een voldaan en trots gevoel op terug, mede dankzij het meeleven, aanmoedigingen en felicitaties van de virtuele LGG-supporters. Bedankt daarvoor!

De Stockies (Yael, Melissa, Miriam, Elza, Cees en Benno)

Daar zaten we dan. Zondagochtend kwart over acht met een pannenkoek voor onze neus in de keuken van Yael en Michel. Voor hen was het inmiddels een traditie om voor elke  loop pannenkoeken te eten, maar voor Betty en mij was het nieuw.

Na twee pannenkoeken en een kop koffie gingen we op weg naar Den Helder voor de Halve van Texel. Pakweg een half jaar geleden hadden we ons al voor deze halve marathon opgegeven en nu was het dan toch zover. Hans en Melissa zouden ook mee, maar zijn jammer genoeg om blessure-technische redenen afgehaakt. Henk, op de valreep nog een startnummer geregeld, voegde zich in Den Helder bij ons.

Om een uur of twaalf werden we met z’n allen de boot ingedreven en liep het autodeck vol met enthousiaste lopers. In zo’n holle ruimte leek het wel een kippenhok en daarnaast deed ook het dweilorkest nog een lawaaierige duit in het zakje. Maar na een korte overtocht van 20 minuten ging het luik open en kon de halve marathon van start vanaf de boot. Dat was wel een bijzondere ervaring.

In de eerste kilometers veel lopers dicht op elkaar en over niet al te brede wegen. Michel (alias Hans) was al snel de voorste van ons groepje. Haas Henk (alias Jan) met Betty en Yael liepen daar een eindje achter. Voor mij gingen ze te snel van start en na mijn gebruikelijke plasje waren ze al bijna uit zicht. Ik besloot mijn eigen tempo te gaan lopen en dan maar kijken of ik ze nog weer in beeld kon krijgen. Maar ze liepen de halve marathon van hun leven met een pr (Betty 1:45 en Yael 1:47) of bijna-pr (Michel 1:34). Pas na de finish zag ik ze weer.

Ondertussen heb ik wel genoten van de tocht met eerst een stukje tegen de wind in en daarna over het strand met een prettige wind in de rug. En tenslotte via de duinen en over zandpaadjes door het bos naar de finish in het feestelijke Den Burg. En dat allemaal onder een heerlijk zonnetje. En alhoewel ik niet helemaal fit was en last had van de 80-20 regel (de eerste 80% lekker lopen en de laatste 20% zwaar afzien) was ik best tevreden met mijn 1:53. Bovendien heb ik nu op elk Nederlands Waddeneiland aan een officieel loopje meegedaan. Kan ik in gedachten weer afvinken…

Betty en Henk liepen aansluitend nog 7 km extra, want in training voor een marathon. We hebben op ze gewacht op een terrasje lekker in de zon. Na nog een drankje en een hapje werd met een vermoeid maar tevreden gevoel aan de terugreis begonnen. Om zeven uur waren we weer in Groningen. Het was een hele mooie loop en een gezellige dag. We vonden allemaal dat het een aanrader is om eens een keer te lopen.

Groet, Benno

10×10 km estafette: Mieke, Betty, Arlette, Rasmus, Arjan, Betty, Erik, Hilma, Hans, Henk

1x 50 km: Jos

Om 8.00 stappen we in een goed volgeladen auto (partytent, koelbox, tafel, stoeltjes enz.) op weg naar Winschoten. Daar treffen we Jos en Hans. Snel wordt ons kamp opgezet en  om 9.15 kan Jos al van start voor de 50 km. Het is al zonnig en aardig warm.                           

             

Met de Jos-Alert (ontwikkeld door Erik) wordt Jos tijdig voorzien van een nieuw flesje sportdrank. Om 9.30 start de 10×10 km en Mieke mag de spits afbijten. Hierna gevolgd door Betty, Arlette, Rasmus, Arjan, Betty, Erik, Hilma, Hans en als hekkensluiter Henk. Gezien de hoge temperaturen heeft iedereen zijn/haar finishtijd wat omhoog bijgesteld. Maar wonderlijk genoeg blijven we onder ons schema lopen. De wisselingen doen we goed, elke starter staat op tijd klaar in het wisselvak als de voorgaande loper finisht. De starter moet aangetikt worden en kan dan van start. Het parcours gaat de eerste 5 km door het park met veel schaduw. Daarna wordt het een ander verhaal.

               

Elke ronde wordt het warmer, zonniger maar ook  gezelliger. Er is veel publiek en zoals voorspeld maakt Winschoten er inderdaad een feestje van. Veel straten zijn versierd, er is ook veel muziek, veel publiek en barbecues worden  geplaatst en aangezet. I.v.m. de hoge temperatuur heeft de organisatie het publiek gevraagd om extra waterposten te maken. Daar is flink gehoor aan gegeven: er zijn veel koud waterdouches, watersponzen, waterpistolen  en bekertjes water langs de kant van de weg. Vooral voor de kinderen een feestje.

             

De meeste sproeiers vroegen ook eerst of je belang had bij een douche, wat ik persoonlijk wel heel attent vond. De ervaring leert gaandeweg ook dat je na een aantal douches de kans loopt te “soppen” in je schoenen , wat weer blaarvorming kan geven en dat loopt toch wel iets minder fijn. Terwijl Jos in de middag zijn 50 km volbrengt (!!) en Hans hem nog support in zijn laatste 10 km, arriveert Debby ondertussen in de middag om ons aan te moedigen en gaat de estafette onverminderd door.

             

De omroeper blijft ons ook steeds waarschuwen dat we als loper toch vooral rekening moeten houden met de temperatuur van 29 graden: “Pas je snelheid aan, las drinkpauzes in” ……, kortom let goed op jezelf! en dat nemen we ter harte. We zijn dan ook aan het eind van de rit niet alleen nat van zweet maar ook kletsnat van de douches. We lopen, ondanks de hitte, goed en Henk kan de estafette afsluiten in de (meegebrachte) confettiregen.

             

Al met al zijn we heel tevreden met onze prestatie op deze  warme dag. Er is jammer genoeg geen groepsfoto gemaakt, dat heeft mogelijk te maken met het feit dat we in groepjes aankwamen/ weggingen en ook goed moesten opletten om op tijd in het wisselvak te staan.

Als loopgroep zijn we, gezond en wel en zonder problemen, geëindigd in een tijd van 08.39.57, met een algemene positie 32 van 152 en ATL 23 van de 58. We zijn hier heel tevreden mee en zijn van mening dat het een warme, maar gezellige dag en Run was.

De organisatie van de Run had het prima  geregeld evenals onze eigen organisatoren (waarvoor dank). Het is zeker voor herhaling vatbaar. Wellicht volgend jaar 2 teams?!

Betty en Hilma

Afgelopen zaterdag was het weer zover. De inmiddels traditionele KaFieRun stond op het programma, een mooi evenement met kanoën, fietsen en hardlopen. Geruchten gingen dat het de 10e keer was, maar dat wisten we niet helemaal zeker. Wel zeker was, net als in andere jaren, dat we er prachtig weer bij hadden.

We verzamelden bij het picknickbankje naast de startstreep van het 4-Mijlparcours. Bijna allemaal hadden we gehoor gegeven aan de oproep om het oranje loopgroep-shirtje  te dragen. Ik wist niet dat er zo veel verschillende varianten van waren.

Janko was de wedstrijdleider van dienst en maakte de teamindeling bekend. Op basis van lootjes waren er maar liefst elf teams gevormd die gingen strijden om de “5 seconden roem”. We vertrokken vervolgens in oranje optocht naar het strandje van het Zilvermeer waar de kano’s al klaarlagen. Henk ging ons nog één keer de regels uitleggen: we moesten allemaal eerst kanoën, dan fietsen en daarna hardlopen. En dat twee keer. En in estafettevorm.

We konden er aan beginnen. Eerst mochten de nummers 1 van elk team in de kano. Bij het instappen sloegen er al een paar om en dat leverde natte pakken en hilariteit op. Maar uiteindelijk waren alle kano’s onderweg. Ook de kano waar langzaam maar zeker de lucht uit liep…

Al vrij snel werd duidelijk dat regels ook maar richtlijnen zijn. Zo bleek het kano-keerpunt vaak net iets te ver weg. En estafette blijft voor velen een lastig begrip, zeker zonder stokje. Maar de pret werd er niet minder om.

De gefinishte kanoërs mochten gaan fietsen en daarna hardlopen. De nummers 2 van de teams konden in de kano en als deze terug waren om te gaan fietsen, mochten ook de nummers 3 er aan beginnen. En daarna allemaal nog een keer.

De fietsen lagen bij elkaar op het wisselveldje en je kon er willekeurig eentje kiezen uit het gevarieerde aanbod. Eenmaal op de fiets was het, rekening houdend met andere weggebruikers, zo hard mogelijk trappen en vier keer linksaf slaan. Het hardlooprondje was vijf keer rechtsaf, waarbij de eerste rechtsaf een beetje verscholen lag en een paar lopers er voorbijliepen. Heel sportief werden ze door andere lopers teruggeroepen.

Bij elke wisseling van onderdeel moesten we ons melden bij Janko. Hij noteerde alles zo zorgvuldig mogelijk, maar het leek mij gezien de hectiek wel een hele grote uitdaging om dat alles goed bij te houden.

Een belangrijk onderdeel van de KaFieRun is het maken van een originele teamfoto. Je zou denken dat na tien jaar alles wel zo’n beetje is verzonnen, maar toch zitten er elk jaar weer vindingrijke plaatjes bij.

Nadat iedereen was gefinisht, brak het laatste deel van de ochtend aan: koffie en taart. Er blijken uitmuntende taartenbakkers bij de loopgroep te zitten! Tussendoor werden de prijswinnaars ook nog bekendgemaakt. Het winnende team “Net boven het maaiveld” (what’s in a name) werd beloond met drie doosjes gelletjes en een groots applaus van alle deelnemers.

 

Er komen nog meer foto’s (dankzij Robert) op de website.

Al met al was het weer een perfect losjes georganiseerde en mooie afsluiter voor de zomervakantie. Maarrr … deze loopgroep heeft geen zomervakantie en gaat altijd door. Dus tot woensdag op de training!